La Gomera en andere verhalen

Terwijl mijn twee mannen nog in de lappenmand liggen (lees: zich toewijden aan de edele kunst van de gezondheid op punt te stellen: Hendrik door zich te laten shiatsu-en en Donald door zijn hardnekkige hoest en aanverwante op de voet te volgen), ben ik maar op mijn eentje met een groep naar La Gomera getrokken. Groot was mijn verbazing toen ik vaststelde dat men mij bij een Russische groep had ingedeeld, waardoor ik heel de dag dus een Russisch taalbad ondergaan heb. De gids was een Litouwse, en sprak Engels met een heerlijk Russisch accent, dat mij ter plekke aan de films van James Bond deed denken, alwaar de slechteriken van dienst zo’n accent tentoonspreiden. Om mijn taalbad efficiënt te maken, volgde een quasi simultaanvertaling in het Russisch en daarna in het Spaans. Dat laatste kon ik zonder meer verstaan; het eerste maar hier en daar een woord. ’s Middags aan tafel waren mijn disgenoten 3 Letten uit Riga, en 2 Russinnen uit St.-Petersburg – allemaal heel welbespraakt, vooral in hun eigen taal.

Je zult je ondertussen afvragen of ik in heel die taalverwarring nog iets van het eiland gezien heb. Daar heb ik geen onverdeeld positief antwoord op. Het weer maakte vandaag namelijk ook wat bokkensprongen, zodat de gids op momenten doodleuk meldde “hier had u de hoogste rots van het eiland moeten zien, maar – het spijt me – kom eens terug op een dag zonder nevel. “ In het bos van wereldniveau (Unesco erfgoed) konden we wel een paar bomen zien, maar zonder zon en in de nevel waren de kleuren nogal vaag.

Was het dan een verloren dag? Helemaal niet. Waar de zon de nevel had weggebrand, waren de uitzichten zonder meer indrukwekkend: kale rotsen, diepe kloven, schattige dorpjes plompverloren tussen de terrasakkers – en dat in een rit op smalle baantjes (als Donald die had moeten tackelen, had hij mij zeker een hartaanval of drie bezorgd). Toen de uitstap ten einde liep, heb ik Los Christianos ook eens vanop het water gezien – niet mis!

En na een volle dag kon ik weer de banketten vervoegen, samen met mijn twee mannen, die ik (niet altijd met hun volle goesting) maar eens in volle actie op de gevoelige plaat heb vastgelegd . Tja, je moet toch minstens 1 foto van de hoofdpersonages hebben, of niet soms?

Tenerife, tweede editie Alsof we een oude bekende gaan opzoeken, en herinneringen ophalen bij alles wat we terugzien, zo voelt ons tweede Tenerifetussendoortje aan. In het hotel lopen dezelfde kelners rond, staan dezelfde stalletjes, houden we dezelfde routines aan. Hendrik gaat elke morgen naar zijn bekende internetcafé, volgt het nieuws en het voetbal in zijn aloude Belgische café, en maakt ons verder of vernieuwd wegwijs bij de plaatselijke middenstand. Onze hotelkamer werd opgewaardeerd met het zicht (op afstand) op zee - zie foto -, waardoor we nu vanop de zesde verdieping het overzicht over het landschap krijgen en de zonsondergangen op de eerste rij kunnen volgen. En verder blijven de buffetten onveranderd overvloedig, waardoor zelfs Donald zijn dieet even aanpast. Veel hebben we na een dag nog niet uitgespookt: we moeten onze slaap nog inhalen (want: gisterenmorgen om 3u45 's morgens thuis vertrokken) en vooral Donald heeft nog heel veel last van zijn hoestbuien (we hadden namelijk nog snel even een stevige en hardnekkige verkoudheid in België opgescharreld). Maar ja, we waren gekomen om te ontstressen en te genieten, en dus niet om een vast programma af te werken. Doordat Hendrik zijn rug een beetje in ere moet houden, en Donald zijn hoest moet soigneren, ben ik dus vandaag alleen aan mijn wandelprogramma begonnen (meer dan 4 u van de zon genoten). En ik zou hier ook af en toe een fotootje moeten nemen om in mijn fotoles te laten beoordelen - dat is dan het enige echte werk van deze wintervakantie...