back to the future

Wat we hier het meest zullen missen?
Wellicht de eindeloze wandelingen langs het strand, met tussendoor een versgeperst fruitsapje, waar de zon nog in verdrinkt.
En de wind die de golven met geweld op het kiezelstrand neergooit, en dan het geluid van het water als het  zich teruggtrekt van de keien.
En het Zweedse kerkje in Los Cristianos, waar het altijd een rustige drukte was, waar de mensen elkaar in het verre buitenland terugvonden - we zouden zelfs wensen dat er zoiets voor de Vlamingen was. 
En de avondwandelingen en het slaapmutsje met Hendrik...

Dat we morgen ‘back to the future’ gaan, is geen loze kreet.  

Ergens halfweg tussen Tenerife en Brussel gaan we een uur verder naar de toekomst – dat is dan qua tijdrekening.

Maar we gaan ook van de kerstperiode hier naar die in de verre toekomst ginder. Je moet namelijk weten dat Sint-Nicolaas hier geen dienst heeft (ook al vertrekt hij blijkbaar uit Spanje), en dat hij zijn corveetjes heeft weten af te schuiven op de Drie Koningen begin januari.  En dus zijn we hier al volop in de kersttijd beland: alle winkel liggen vol met feestkledij. In ons Chinees winkeltje staan de namaakkerstbomen, de kerstversiering incluis, glinsterend te wachten om gekocht en gemonteerd te worden. De shoppingcentra, waarvan je er hier dertien in een dozijn vindt, hebben de kerstman in zijn volle glorie geëtaleerd, zodat de toeristenkinderen en grote mensen een fotootje met hem in volle vakantieglorie kunnen maken. 

En ten slotte keren we ook terug naar de omgekeerde seizoenen. Het gevolg van onze winteruitstapjes af en toe, is dat we zowaar het besef van de jaargetijden kwijtspelen. Wanneer was het nu weeral herfst? Of: we belanden van de hoogzomer pardoes in de winter en omgekeerd. Ik heb al gezegd dat dit natuurlijk allemaal in het belang van onze gezondheid en Donalds vitamine D3 is, maar het staat u vrij om dat te geloven of niet.

Wat ons betreft: wij zijn ‘true believers’ en als in december 2012 de wereld om zeep zou zijn, dan hebben wij op z’n minst het voorlaatste straaltje zon meegepikt ;-)

Naast alle frivoliteiten...

-->

Je vraagt je natuurlijk af of wij naast eten en shoppen en van de zon genieten (en  langs het water te flaneren) nog iets verantwoords –lees: cultureel en sociaal correct- doen.  Uiteraard ‘moet ‘ ik hier wel ja op antwoorden.

... poseren, voor de eeuwigheid, natuurlijk

Vooreerst zijn we hier samen met mijn broer Hendrik, en met hem passeren alle maatschappelijke, economische, sociale en nogal wat kwesties de revue. En geloof me vrij: na een week hebben we een oplossing voor alle problemen uitgedokterd. Elio mag eens bij hem op consult komen.

Theo en Donald

En net op hetzelfde moment als wij was mijn fotovriendin Nicole hier ook neergestreken, zodat we samen met onze eega’s de stand van het leven konden evalueren – gaande van het verleden tot aan deze eigenste profiteervakantie en de kwaliteit van de hotels in de buurt. Gegeven ons beider hobby misstaat een volkomen artistieke foto hier zeker niet;  ikzelf was daarvoor te lui was én  haar foto’s te vergden veel van de bandbreedte (of zoiets) in ons hotel...  Ik kreeg ze eerst niet open (en dat zal iedere internetsurfer wel eens meegemaakt hebben), maar na intens gezwoeg en veeltijdverlies is het toch gelukt..

En last but not least hebben we ons gisteren  ook als Vip’s laten begeleiden naar La Laguna (de vroegere hoofdstad), 

een oud straatje in La Laguna

naar het schitterende Mercedeswoud in het noorden 

in het Mercedesgebergte

en naar Candelaria, de religieuze hoofdstad van de Canarische Eilanden. 

de basiliek in Candelaria

De chauffeur/gids was een Gentenaar met Spaanse roots, die bijzonder onderlegd was over de geschiedenis, de flora en de fauna van deze streek, maar en passant ook de hele roman van zijn eigen leven gedetailleerd kwijt wilde (alle 12 jobs en 13 ongelukken incluis), met het gevolg dat we ons na een tijdje eerder voyeur dan toerist begonnen te voelen. Ik dacht: schoenmaker, blijf bij je leest – wij zijn niet je intiemste vrienden, enkel voorbijgangers aan de rand van je bestaan... 

de kust in het noorden

Mensjes kijken

Mensjes kijken is zo een bezigheid voor wie niets beters te doen heeft.  En dan afleidingen maken over wie bijvoorbeeld welke nationaliteit heeft – en stereotypes creëren en/of bevestigen...

In dit deel van de zuidkust lopen vooral Engelsen, Vlamingen en Russen rond (naast de Spanjaarden, natuurlijk). De Engelsen zijn meestal jong tot ‘middle-aged’. De jongere  mannen dragen een marcelleke en hebben wat er van de rest van het bovenlijf zichtbaar is, met meer of minder opvallende tattoes versierd. De dames houden het bij een bescheiden tattoe. Die laatsten lopen voor het overige zo ontbloot mogelijk. Verder zijn ze meestal herkenbaar aan een XL, XXL of XXXL-maat, en aan een TOTAAL gebrek aan smaak.  En dat geldt niet enkel voor de kledij.  In de eetzaal verkiezen ze al wat ze van junk food bijeen kunnen scharrelen: hamburgers (gisteren zat er aan de tafel naast ons een jongeman met drie goedgestoffeerde hamburgers op zijn bord), hot dogs, bacon and eggs, ijsjes, pudding en vooral veel zoetigheid. Dat alles rijkelijk vergezeld van bier en wijn.

De Russen zijn vrij herkenbaar aan hun fysionomie, vooral de dames dan.  Die zijn tot in de puntjes opgetut met opvallende, nauw aansluitende bonte jurkjes en broeken, en heel hoge hakken; de favoriete haarkleur is vlasblond,  en de haren zijn dan strak vastgebonden in een paardenstaart. Aan tafel scheppen vooral de heren zich volle borden op, die ze dan vaak halfleeg achterlaten. Niet zelden zijn de dames een stuk jonger dan de heer die hen vergezelt.

De Vlamingen zien er vooral gepensioneerd uit of toch daaromtrent. Hun kledij is neutraal, onopvallend en saai. Mijn vermoeden is dat de dames net voor de vakantie begon, naar de kapper gegaan zijn om hun permanent te vernieuwen en de ongehoorzame haartjes te laten wegknippen.

Bij het diner hoort een wat verzorgdere kledij, en dan krijg je vooral bij de dames een bonte variatie aan uitrusting. De shorts worden vervangen door een lange broek of een recht rokje (bij de klassieke reeksen). De Engelse jongeren hullen zich eerder in een lang gewaad,  en de ouderen halen tot zelfs hun cocktailjurken boven (waarmee ze thuis naar de receptie van een huwelijk geweest zijn – of zo ziet het er toch uit). En de Russinnen zijn nog even opvallend uitgedost als daarvoor.

Maar nu ik hier zit te schrijven over de buitenwereld... ik vraag me af wat diezelfde buitenwereld denkt over een bejaard stel (wij dus) dat met een flesje water in de hand en met sokken in de sandalen langs de dijk flaneert... Waarschijnlijk is dat de meest volkomen horror voor wie zich eigentijds en hip noemt?

O tempora, o mores!

En voor wie het zich afvroeg: aan de overstromingen is een eind gekomen.

Alle goeie dingen bestaan uit ...

Alle goeie dingen betsaan uit... hoeveel was dat nu weer?

Het begon met een klein ongemakje. Je wast even je handen en je merkt dat het water er zijn tijd voor neemt om de wasbak te evacueren. Tja, denk je, er zijn ergere dingen in het leven.  Maar Donald, die  over het algemeen de rol van de handige Harry speelt, dacht er het zijne over. Prompt ging hij naar de receptie om het euvel te melden. In het Engels: dat er iets aan de hand was met de ‘sink’ en dat het water niet afliep, en zo. De baliebediende maar ijverig knikken, en ‘dat het direct opgelost zou worden’.  Aangezien het personeel van aanpakken weet, zonden ze binnen het half uur iemand om de reparatie te behartigen.

Toen we even later terug waren van het ontbijt stond daar een man ijverig de wc uit te breken. Of iets in die aard. ‘Niet doen’ zei Donald, het gaat niet om het toilet, maar om de lavabo. Dus werd alles daar weer dichtgeschroefd, kreeg de lavabo zijn beurt, en was het zaakje in orde.

Jaja...  Toen we nog even later weer op de kamer kwamen, stond de helft van de badkamer onder water. Ik dacht: die kerel had dat hier toch wat beter kunnen opruimen, na de reparatie. Geen potten gebroken: wij dus ijverig de badkamervloer deppen met behulp van het tapijtje en nog een badhanddoek, en klaar was kees, andermaal.

De morgenwandeling werd aangevangen ... en afgewerkt. En wat zagen we weer: de badkamer onder water. Tja, er moest dus wel iets serieus los zijn... Donald onderzocht het handeltje met zijn technische speurneus, en bedacht dat die klusjesman zijn taakje niet naar behoren had afgewerkt. Hij dus terug naar de receptie, waar hij iemand vond die wel redelijk Engels verstond... En dus werd het spel nog eens ondezocht, en zo goed en zo kwaad als het kon, gerepareerd. 

En echt: even leek het alsof er geen vuiltje meer aan de lucht was. Tot we terugkwamen van onze middagexpeditie, en merkten: ‘tiens, dat tapijtje zuigt hier precies een beetje water op’... Erg veel was het niet, maar een tapijtje hoort zelf geen beslissingen te nemen om water op te zuigen. Als er iemand is die een tapijtje nat moet maken, dan zijn wij het, en wij pleitten absoluut onschuldig: we hadden een alibi.

En nu gaan we wetenschappelijk te werk om het fenomeen te onderzoeken: op de plaats waar we vermoeden dat het water vandaan komt (uit de muur tegen de vloer), leggen we droge kranten; en dan zien we hoe snel ze doorweekt zijn. Redelijk snel, blijkt het. Maar Donald wil nog even de kat uit de boom kijken: misschien is dat nog een restantje van gisteren ...

Tja.

Toen we vanmorgen van het ontbijt terugkwamen, merkten we in de lobby een grote plas water – niet al te ver van waar onze kamer op de eerste verdieping zich bevindt... Het lijkt wel op een soap met verschillende afleveringen.

Als je dus over een paar dagen in de krant leest dat er in Tenerife een hotel door het water is opgeslokt, denk dan eens aan al de inspenningen die wij gedaan hebben om waarschuwingen uit te spreken...

Schandalig, zo'n vakantie

Begin alvast maar met jaloers te zijn.  Zo’n stralende, blauwe lucht als hier heb je iin geen tijden gezien, daar in het kille en regenachtige noorden.  Zo’n heftige kleuren en zo’n fel licht konden je al helemaal niet meer verblijden, met de komst van het winteruur. En zo’n opeenstapeling van shops, daar kun je alleen maar van dromen, terwijl je haastig je dagelijkse of wekelijkse boodschappen doet.

Anderzijds heb je natuurlijk wel het zachte herfstlicht dat de kleuren zachter maakt, dromeriger. En je wordt ook niet nageroepen vanuit alle winkels en restaurants, terwijl je je stadswandelingetje maakt. Ik wil maar zeggen: het is niet al goud wat blinkt (maar ik heb goed zeggen, natuurlijk)

 

Ik kan natuurlijk ook legio voorbeelden geven van wat je eigenlijk helemaal niet wenst te missen.  De Benidorm Bastards, bijvoorbeeld, die zich tussen de menigte wringen, en af en toe wel eens enthousiast! Als je een rustige vakantie wilt hebben, kun je anderzijds wel  voor 60 euro per week zo’n wagentje huren, en dan hoef je echt niet heel het strand af te stappen om aan je favoriete handgeperste verse fruitsap te geraken.

En wat je ook niet direct onder ogen wilt zien, is de charcuteriewinkel die op het strand ligt te roosteren, alsof hun leven ervan afhing.

En evenmin wil je (als man) geduldig buiten staan drentelen, terwijl de dame zich lieftallig laat inlichten over de beste creme tegen de rimpels of het verleidelijkste parfum. En dat allemaal zonder dat ze beseft hoe ze haar vakantietijd verknoeit met futiliteiten, misschien.

Dat laatste zeg ik allemaal om jou te troosten, terwijl wij schandalig genieten van een boekje lezen onder een mediterrane boom, of onze ogen niet kunnen afhouden van de zee en het (soms) zwarte lavastrand.  Wat de camera niet kan, kunnen wij wel: de storende elementen wegfilteren – en denken: wat een schandalig zalige luxe is dat toch: hier gewoon kunnen rondkuieren zonder dikke pull en regenjas....

Tenerife revisited

Twee jaar geleden hebben we onszelf een herfst- en een lente-injectie met zon beloofd, of zoals dat heet: een poging om de donkere winterperiode vrolijk te overbruggen. En aangezien Donald zweert bij vitamine D3, is een zonnige bestemming een absolute noodzaak. Laat nu namelijk net de zon de beste leverancier van dat goedje zijn, en je begrijpt dat wij een overheerlijk excuus hebben om mijn broer Hendrik op zijn tocht te vergezellen (hij is namelijk al langer verknocht aan zijn jaarlijks herfstuitstapje). 
En dus laten we weer even heel de collectie verplichtingen en cursussen en opdrachten en geplogenheden in de steek om ons schandalig te gaan vermeien in een korte, edoch decadente all-in op Tenerife. 
Alwie op zijn eigen wijze 'correct' denkt, zal 'foei' zeggen en 'niet cultureel hoogstaand' opperen, maar dat kan ons nu eens flink gestolen worden.
Verwacht dus ook geen dagelijks relaas van ons reilen en zeilen, opgefleurd met volkomen artistieke of merkwaardige beeldjes. Wel  beloof ik - op mijn eerstecommuniezieltje - dat ik een paar keer van ons zal laten horen, al was het maar om te laten weten dat we gulzig ontbeten, geluncht en gedineerd hebben, of om een glunderend beeld van een stralend strand te laten zien, waar de nog decadentere mensenklasse aan het spit ligt om geroosterd te worden door de zon. En mocht het heel de tijd regenen, dan pen ik hier mijn meest uitgelezen klaagzang neer - want dan is er toch niet veel anders te doen dan een boekje lezen en tja, een blog schrijven
 

La Gomera en andere verhalen

Terwijl mijn twee mannen nog in de lappenmand liggen (lees: zich toewijden aan de edele kunst van de gezondheid op punt te stellen: Hendrik door zich te laten shiatsu-en en Donald door zijn hardnekkige hoest en aanverwante op de voet te volgen), ben ik maar op mijn eentje met een groep naar La Gomera getrokken. Groot was mijn verbazing toen ik vaststelde dat men mij bij een Russische groep had ingedeeld, waardoor ik heel de dag dus een Russisch taalbad ondergaan heb. De gids was een Litouwse, en sprak Engels met een heerlijk Russisch accent, dat mij ter plekke aan de films van James Bond deed denken, alwaar de slechteriken van dienst zo’n accent tentoonspreiden. Om mijn taalbad efficiënt te maken, volgde een quasi simultaanvertaling in het Russisch en daarna in het Spaans. Dat laatste kon ik zonder meer verstaan; het eerste maar hier en daar een woord. ’s Middags aan tafel waren mijn disgenoten 3 Letten uit Riga, en 2 Russinnen uit St.-Petersburg – allemaal heel welbespraakt, vooral in hun eigen taal.

Je zult je ondertussen afvragen of ik in heel die taalverwarring nog iets van het eiland gezien heb. Daar heb ik geen onverdeeld positief antwoord op. Het weer maakte vandaag namelijk ook wat bokkensprongen, zodat de gids op momenten doodleuk meldde “hier had u de hoogste rots van het eiland moeten zien, maar – het spijt me – kom eens terug op een dag zonder nevel. “ In het bos van wereldniveau (Unesco erfgoed) konden we wel een paar bomen zien, maar zonder zon en in de nevel waren de kleuren nogal vaag.

Was het dan een verloren dag? Helemaal niet. Waar de zon de nevel had weggebrand, waren de uitzichten zonder meer indrukwekkend: kale rotsen, diepe kloven, schattige dorpjes plompverloren tussen de terrasakkers – en dat in een rit op smalle baantjes (als Donald die had moeten tackelen, had hij mij zeker een hartaanval of drie bezorgd). Toen de uitstap ten einde liep, heb ik Los Christianos ook eens vanop het water gezien – niet mis!

En na een volle dag kon ik weer de banketten vervoegen, samen met mijn twee mannen, die ik (niet altijd met hun volle goesting) maar eens in volle actie op de gevoelige plaat heb vastgelegd . Tja, je moet toch minstens 1 foto van de hoofdpersonages hebben, of niet soms?