Schone liedjes...

...duren niet lang. En hop, opeens bleken we aan de laatste dag bezig te zijn. Die vulden we met lange wandelingen naar al de bekende plekjes en strandjes en winkeltjes. En natuurlijk moest daar een fotosessie Los Cristianos bij zonsondergang bijkomen. En wie had dat gedacht: we hadden nog geen enkele foto van ons drieën - dat mocht dus niet ontbreken.



En als voorbereiding op de terugtocht hebben we allebei op hetzelfde ogenblik een flinke verkoudheid opgelopen, net de laatste avond (van Hendrik overgenomen), zodat we al een beetje geacclimatiseerd waren bij de landing. Donald dacht zelfs dat de wandeling van een paar 100 meter tot aan Eva's huis hem een longontsteking zou opleveren: we doken van 25° pardoes naar 5°.

Maar één ding hebben we onszelf beloofd: de Belgische herfst/winter moet voortaan onderbroken worden door een zonne-injectie tussendoor. Waarmee we meteen plannen hebben voor een nieuwe blog, uiteraard.

La Laguna

La Laguna (en Santa Cruz)
Vandaag slaagden we er wel in om op de bus naar Santa Cruz te geraken (vroeg opgestaan  ). En wat in de reisboekjes staat, is ook waar: in het zuiden heerst de zon, en in het noorden heb je veel kans op neerslag. Dat mochten we dus aan den lijve ondervinden: het heeft heel de tijd ge(mot)regend, en het bleef heel de dag grijs.
In Santa Cruz hebben we maar even voet gezet – genoeg om het auditorio (foto) en een verloren marktje en El Corte Ingles (de Harrods van Tenerife) te bezoeken.




La Laguna is de eerste hoofdstad van Tenerife, nadat de Spanjaarden er voet aan wal gezet hadden en zeiden ‘dit is van ons’. En dus plantten ze zich neer met alles wat hun van dienst kon zijn voor hun handel en hun godsdienst. Het resultaat is een stadje met een weelde aan zestiende-eeuwse koopmanshuizen en kerken. En wat meer is; ze zijn bijzonder goed bewaard, en worden nog altijd voor alles en nog wat gebruikt. En tussendoor vind je er schattige pleintjes. Het is een heerlijk stadje om erin te verdwalen. En bovenin de toren heeft Donald natuurlijk gedaan wat hij niet mocht doen: de klokken van de toren uittesten. Boys will be boys...

Loro Parque

Na een rustige wandel- en indommeldag gisteren zijn we vandaag naar de plaatselijke zoo, annex dierenpretpark gereisd. De toeristische industrie alhier is de veeleisende bezoeker ter wille, door hem (bijna) aan zijn hotel of appartement af te halen en hem aan de poort van de attractie af te zetten. Dat is een zegen en een vloek terzelfdertijd – dat laatste omdat je dan de noodzakelijke rit doorheen de nieuwste verkavelingen dient uit te ziiten (vandaag zomaar even een 75 minuten ). Wat ons deed verzuchten dat ze het eiland toch goed aan het verknoeien zijn.
In het Loro Parque bij Puerto de la Cruz doken we dan in de ondraaglijke lichtheid van het dierenbestaan.

Gepensioneerde gorilla’s, een witte Bengaalse tijger (de reïncarnatie van Ori) en zijn gestreepte evenknie, een stokoude reuzenschildpad, maar ook een collectie pinguïns en een paar scholen vissen maakten er de dienst uit. En dan had je natuurlijk de orca’s en dolfijnen en zeeleeuwen om de kunstjes uit te voeren en ons (zich) te amuseren. Het liep allemaal in een gezapig tempo, en het is helemaal niet te vergelijken met bijv. de immense zoo van San Diego of Sea World in Florida. Hoe moet ik het zeggen: het was een beetje zoals degusteren, een hapje hier en daar; en op het einde heb je van alles wat genomen, en ben je ook verzadigd – zelfs met een licht menu, zoals hier.

El Teide en Masca

El Teide en Masca
Ons ritje naar de vulkaan de Teide en het bergdorpje Masca was adembenemend, in alle betekenissen van het woord. Adembenemend mooi landschap en adembenemend beangstigende route.
Onze chauffeur van dienst was een bezadigde Italiaan, met een buitengewone beheersing van zijn Jeep en met een feilloze interne gps. Het zou me niet verbazen als hij de baantjes blindelings van buiten kende. En dat was wel nodig, want de route slingerde zich door het gebergte, met een veelvoud van griezelige haarspeldbochten. Het was de Noorse Trollveien in het kwadraat, wat zeg ik: in de derde macht. Als Donald die had moeten nemen, zou ik duizendkeer gegild hebben. Minstens.
Maar de beloning was groot. Eerst klommen we een goeie 2000 meter tot aan de voet van de Teide, een vulkaan die zo’n 150.000 jaar geleden een groot deel van Tenerife op de kaart gezet heeft. De krater heeft zo’n 17 km doorsnede en ziet eruit als een maanlandschap.


En dan volgde Masca, een piepklein dorpje (185 inwoners), dat plompverloren in een gat hoog in de bergen ligt – letterlijk (!) gemaskeerd voor de buitenwereld met z’n eventueel slechte bedoelingen. Tot voor een aantal jaren had het zelfs nog geen elektriciteit. Nu ontvangt het een half miljoen bezoekers per jaar en kan iedereen de immensiteit van het berglandschap in zich opnemen.


En we hadden geluk met het weer: de wolken hingen laag over de berg, en daarboven had de zon vrij spel. Genieten was het, met volle teugen! Als afsluiting heb ik dan maar een vulkanisch aandenken gekocht: dan breng ik toch een stukje van de vulkaan mee naar huis

los gigantes

Los Gigantes
Vandaag stond de hoofdstad Santa Cruz op het programma. Ik zeg wel: stond, want toen wij braafjes aan de bushalte stonden aan te schuiven om op de directe bus te stappen, besliste de chauffeur dat er nog plaats was voor drie personen, en de rest moest maar op de volgende bus wachten (een half uur) in de hoop dat er dan wel plaats zou zijn. Ons niet gezien, dachten we, en we veranderden prompt ons programma en stapten de bus op naar Los Gigantes (grote rotsformaties aan de kust). Ik had daarover al wat lovende beoordelingen gelezen; en er zouden daar ook kustwandelingen te vinden zijn. Op de heenweg kregen we aan een duizelingwekkend tempo een langgerekte strandverkaveling te zien: appartementsgebouwen en hotels aan een rij aaneengesloten – zo ongeveer. Het dorpje Los Gigantes bleek een plompverloren toeristennederzetting te zijn en de kustwandeling was ofwel niet bereikbaar, of onvindbaar, of niet echt mooi. De rotsen waren, tja, rotsen – weinig bijzonders, als je het mij vraagt – en grotendeels aan het zicht onttrokken door de gebouwen. Wel merkwaardig was het zwarte strand in de buurt.

Maar aangezien wij ons op een stadsbezoek hadden voorzien, en geen zwemspullen bij os hadden, zijn we maar weer op de bus gestapt. De terugreis was best genietbaar doordat we niet langs de kustdorpjes reden, maar veeleer langs de bananenplantages. En toen we veel te vroeg weer thuis waren, hebben we gedaan wat elke rechtgeaarde toerist doet: het zwembad met een bezoek vereren. We zijn tenslotte op vakantie, en niet in de eerste plaats op ontdekkingstocht!
Morgen nemen we een geleide rit naar de hoogste berg van Tenerife, de Teide, in een jeep. Eens benieuwd...

in de ban van het massatoerisme

In de ban van het massatoerisme, all inclusive

Alles wat je hartje begeert: dat is de manier waarop we nu schaamteloos vakantie nemen, met het verstand even op nul en de blik op de somptueuze buffetten: driemaal per dag. Dat begint bij het ontbijt met alle vaiaties op brood en aanverwante (koffiekoeken, pannenkoeken, cakes), Engels full breakfast met spek en een variatie van eieren, bonen, tomaten en je noemt het maar, verfijndere keuzes van kaas en charcuterie, yoghurt en alle toebehoren, 8 variaties op koffie, en zelfs schuimwijn voor wie het feest al ’s morgens wil beginnen. En dan als dessert nog eens fruit in alle maten en gewichten.
Het lunchbuffet is zo mogelijk nog angstaanjagender voor de lijn: warme of koude soep met korstjes en dergelijke, koude schotels, warme schotels met een selectie van vlees én vis (vanmiddag bijv. lamskoteletten, biefstukjes, gegrilde wijting, tonijn, visvidés, en een assortiment groenten en aardappelen en/of pasta’s, en dan weer de desserts in het gezonde (fruit) en het lekker ongezonde (allerhande flans, gebakjes, ijs). Gevolgd door een expresso om het af te ronden.
Over het avondbuffet zal ik maar niet meer spreken, want dat is dan nog wat uitgebreider. Gelukkig kun je zelf kiezen, en kun je je eigen porties aanpassen – wat we ook doen, want anders kon Hendrik ons tot aan de lift rollen.
Ik zeg het maar: allemaal het toppunt van decadentie. O tempora, o mores...;

Ter compensatie van al die overdadigheid gaan we ons aantal kilometers wel stappen, vandaag was dat langs de kust, alwaar we de vakantiegangers in al hun ijver zien surfen of snorkelen (rari nantes in gurgite vasto!), en (de meerderheid) zien liggen of zich voorbereiden om te liggen, met zoveel mogelijk zon op hun ingesmeerde lijf.
Hendrik heeft daarnaast zijn eigen geplogenheden, zoals een bezoek aan het ineternetcafé om de krantenkoppen te bekijken, mails te lezen en zo, een wandelingetje langs de haven, en tegen de middag een bezoekje aan een Belgisch café voor het middagnieuws. Vanavond gaat hij daar Belgisch voetbal bekijken, terwijl wij vermoedelijk ons avondwandelingetje maken via de shoppingzone naar het water.

In het holst van de nacht zijn we uit België weggeslopen, en 4 uur later waren we in een andere wereld, met een ander klimaat, in de zomer, kortom: wat een verademing.

Van administratie hebben de inheemsem hier niet zoveel kaas gegeten. Eerst wezen ze ons de kamer van Hendrik toe, wat ik pas merkte toen ik mijn handtekening moest zetten. Mijn naam leken ze ook niet te kunnen spellen: voor hen was ik lionen¨, en voor de rest : who cares!
En onmiddellijk daarop kregen we een Rock Werchter armbandje aangemeten, dat alle restaurants en bars in het hotel voor ons opent: dorst? geen probleem: wijn, koffie, bier, water: je noemt het maar; en dan het restaurantbuffet: daar moet ik het later eens uitgebreid over hebben.

En ondertussen heeft Hendrik ons ingewijd in het rijke Tenerifse shopping- en restaurantleven. Daar ligt dus een heel nieuwe wereld te ontdekken. Maar de wandelingen hier aan de kust zijn nog uitnodigender - nog iets voor de volgende dagen. De rest van de uitstappen naar het binnenland moeten we nog uitzoeken, maar je kunt niet alles ineens hebben.

Ziezo, gewoon om te zeggen dat we goed aangekomen zijn!

Naar Hendriks land van belofte

Het is zo ongeveer een eeuwigheid geleden dat we nog eens op stap zijn geweest om de wereld te verkennen. Bijna heel de zomer lang was de tuin onze vakantieplek bij uitstek, maar nu de donkere dagen op ons beginnen te wegen en de zon altijd maar moet opbotsen tegen de wolken (met of zonder regen), is het moment gekomen om onze vitamine D3-voorraad op te krikken en zonniger oorden op te zoeken. In het zuiden overwinteren zit er nog niet in: laten we het eerder over een prospectietocht hebben. En daarvoor hebben we beroep gedaan op de jarenlange ervaring van Hendrik, die tweemaal per jaar naar Tenerife trekt o.a. om zijn stramme ledematen, zoals dat heet, wat soelaas te bieden. Het wordt een all-in hotelvakantie, niet ver van het strand, met de nodige zwembaden in de achtertuin, met toeristenshops en vermaak op elke straathoek, een dolce far niente: voor ons een totaal nieuwe ervaring.
Natuurlijk haast ik me om eraan toe te voegen dat er in Tenerife ook wat te zien zou zijn / is , dat de hoogste berg van Spanje er huist, dat er een papegaaienzoo is, dat er heel wat af te wandelen valt; kortom dat we niet van plan zijn om 10 dagen te zonnebaden.
Onze gids en adviseur ter plekke wordt dus Hendrik: zo kunnen we ons verstand zelf even op nul zetten. Nu moet die vulkaan in IJsland die van plan is om vuur te gaan spuwen, nog maar een paar weken wachten. Indien niet... tja, dan overwinteren we wel op Tenerife